Afslöppun og meiri afslöppun

 Nú eru næstum 2 vikur liðnar og ég er enn ekki byrjuð að vinna! Er samt ekki mikið að kvarta. Búin að vinna nógu mikið heima á Íslandi til að komast hingað svo það er fint að fá smá frí. Eins og er bý ég enn hjá Lauru og Héctor, systkinunum sem sóttu mig á flugvöllinn, og mömmu þeirra. Hér býr einnig stelpa frá Þýskalandi sem er líka sjálfboðaliði.

Laura með Chito hundinn okkar. Geltir og urrar á alla nema okkur.

 Síðastliðin vika hefur verið mjög róleg og liðið hægt. Á mánudaginn fórum við á flugvöllinn til að sækja einn undarlegasta náunga sem ég hef hitt. Japanskan strák sem hamingjan skein af, jafnvel þótt hann hefði týnt næstum öllum farangri sínum í flugi frá Marokkó tveimur vikum áður. Hann hafði verið á ferðinni um allan heim í hálft ár og Mexico ver hans endastöð. Hann talaði takmarkaða ensku og sama og enga spænsku en arkaði samt af stað til að leita að töskunum. Þegar við loksins skildum hvað hann var að segja gátum við hjálpað honum, því enginn á flugvellinum skildi orð af því sem hann sagði. Að lokum komumst við að því að töskurnar voru hinumegin á hnettinum, en hann er vonandi búinn að fá þær núna. Hann gisti á sófanum hjá okkur eina nótt, svo endalaust þakklátur fyrir það litla sem við gátum boðið honum. Daginn eftir skutluðum við honum á rútustöðina en þaðan tók hann rútu til bæjar þar sem hann mun halda áfram að dreifa gleðinni næstu 4 vikurnar. 

Hér er furðufuglinn með Héctor rétt áður en við kvöddum hann. 

 Á miðvikudaginn byrjaði spænskukennslan sem allir sjálfboðaliðarnir fá. Við erum samt bara tvö ný í Mexico City, hinir sjálfboðaliðarnir búa í öðrum bæjum, svo spænskutímarnir eru frekar furðulegir. 

Emil og kennarinn okkar, Claudia. Emil kann bara nokkur orð í spænsku svo Claudia þarf að kenna okkur í sitthvoru lagi, en samt á sama tíma. Undarlegt fyrirkomulag.

 Í miðri viku fór ég með Héctor á mjög skemmtilegan markað í miðbænum, fullt af ekta mexikönsku handgerðu dóti.

Hér smíða þeir gítara.

Svo enduðum við daginn á nokkrum glóðvolgum tacos.

 Dagurinn í dag var heldur betur öðruvísi en hinir. Um hádegisbil kom móðirin á heimilinu að mér og taldi upp einhverja hluti sem hún þyrfti að gera í dag. Spurði svo hvort ég vildi koma með henni og ég sagði bara já og amen. Það reyndist mjög viðeigandi því við fórum beint í messu með bróður hennar. Fyrsta kaþólska messan mín, presturinn skvetti á mig heilögu vatni og alles svo ég hlýt að vera góð næstu mánuðina. 

Eina myndin sem ég þorði að taka því Elena, mamman, gaf mér illt auga þegar ég tók upp símann.

 Eftir messuna hittum við fjölskyldu hennar og borðuðum með þeim. 7 af hennar 10 systkinum mættu með maka og börn svo við vorum vægast sagt mörg. Tilefnið var afmæli næst elsta bróðurins.

Þegar ég fékk loksins salat hér í Mexico var það löðrandi í kokteilsósu.

Gelatina. Ekki láta blekkjast, þetta bragðast eins og sápa.

 Það mætti segja að ég hafi komið með í staðinn fyrir Héctor og Lauru því þau voru á sjúkrahúsinu hjá pabba sínum sem er eitthvað veikur í hjartanu. Skil ekki ennþá hvað kom fyrir hann en Laura sýndi mér myndir af túbu sem liggur inní hann til að tappa af vökva. Ég held ég vilji ekki vita meira.

Eftir matinn fórum við öll heim til systur þeirra að borða afmælisköku og hafa gaman. 

Fallegur garður á leiðinni frá veitingastaðnum.

Afmæliskakan. Ekki eins djúsí og hún sýnist.

Afmælisfjör, endalaust spilað og sungið.

Elsti bróðirinn að syngja, aðeins of krúttlegt.

 Enn og aftur finnst mér ég ekki hafa sagt frá helmingnum sem ég hef upplifað á þessum tíma, en það er víst allt annað að upplifa en reyna að lýsa því fyrir öðrum. 

Ég vona að allir hafi það sem allra best heima á Íslandinu mínu. Munið að njóta augnabliksins og vera þakklát fyrir hvað við höfum það gott.

Það búa ekki allir svo vel að geta hent skeinipappírnum beint í klósettið :)