Með dass af söknuði og heimþrá

 Jafnvel þó Mexico sé búið að sökkva sér inn í hjartað mitt get ég ekki falið það hversu sárt ég sakna míns heimalands. Hver hefði haldið að þetta gæti orðið svona ólýsanlega frábær upplifun, en á sama tíma svo andlega átakanleg. Suma daga gæti ég ómögulega þurrkað af mér brosið og fæturnir snerta varla jörðina af hamingju, en stundum er ég ekki langt frá því að bóka flug heim á mínútunni. Að vera svona langt í burtu frá öllu því sem maður er vanur getur svo sannarlega kennt manni eitt og annað um sjálfan sig.

 Þessi hópur stúlkna er brot af þeim sem búa hér í Ayuda y Solidaridad. Það sem fólk ímyndar sér þegar það hugsar um hjálparstarf á heimilum eins og þessu er líklega hversu göfugt það er að bjóða fram hjálp sína til þeirra sem þurfa á því að halda. Hér fæ ég ekki að finna fyrir því. Ég fæ ekki að finna fyrir að hjálp mín sé metin eða sé einhvers virði. Mér er sagt að bíða þegar ég spyr hvernig ég geti hjálpað, og litin illu auga þegar ég er ekki að hjálpa til. Auðvitað er gaman að kynnast stelpunum og leika við þær, en fullorðna fólkið virðist ekki skilja að ég er tilbúin til að gera það sem þau biðja mig um ef þau bara myndu segja mér hvað það er sem ég get gert til að aðstoða. Ekki myndi skemma fyrir ef þau kæmu betur fram við okkur sjálfboðaliðana, en vegna þess að við drögum okkur í hlé þegar enginn vill þiggja aðstoðina sem við bjóðum, þá erum við litnar hornauga. 

 Julia mín er búin að reynast mér svo ótrúlega vel og er ein ástæðan fyrir því að ég er ekki flúin heim. Við gætum ekki verið ólíkari, en náum samt svo vel saman. Er endalaust þakklát fyrir að hafa hana hjá mér. Ich liebe dich mija <3

 Biðst afsökunar á niðurdrepandi inngangi. Nú að öðrum léttari málefnum. Þegar maður er niðurdreginn eða líður illa í sálinni er ekkert eins gott og að skella sér á góða æfingu til að fá endorfínið flæðandi um líkamann. Með það í huga skráði ég mig í líkamsræktarstöð sem er í 10min göngufjarlægð frá staðnum þar sem ég bý. Fyrir nokkrum vikum setti ég inn mynd af æfingasal sem er hér í byggingunni en hann hefur ekki reynst nóg með sín ryðguðu lóð og ótengd brennslutæki. Á nýja staðnum fæ ég aðstoð frá þjálfara þegar ég þarf á að halda, hef aðgang að öllum lokuðum tímum og get teygt á úti í sólinni. Ekki slæmt það.

Enginn leiður í Bonga gym.

 Til gamans má geta að ég fann loksins CrossFit stöð eftir nokkrar tilraunir og tók mjög skemmtilega æfingu með þeim, en þar sem þeir ætluðu að rukka mig 100.000kr fyrir 4 og hálfan mánuð þurfti ég að krumpa þá hugmynd saman og henda henni í óendurvinnanlegt.

 

 Í síðustu viku fór mín ástkæra Ulli aftur heim til sín, búin að njóta sinna 6 mánaða hér í Mexico. Það var yndislegt að fá að kynnast henni og vonandi get ég heimsótt hana til Austurríkis við tækifæri. Ókosturinn við að kynnast nýju fólki í nýju landi er sá að sú stund rennur alltaf upp að maður þarf að kveðja. Seinustu helgi var kveðjuparty fyrir hana heima hjá vini okkar sem var nýfluttur inn í sína eigin 40fm íbúð. Ég gisti þar ásamt 15 öðrum sem hefðu annars ekki komist heil heim. Voða kosy.

Kveðjustund. Hér má augljóslega sjá hvor var að koma og hvor er að fara.

Bugaðar af sorg átum við í okkur hamingjuna á ný á þessum fína veitingastað. 

 Tíminn líður hraðar með hverjum degi og nú eru liðnar 2 vikur sem ég á erfitt með að rifja upp. Ég gerði samt eflaust eitthvað skemmtilegt. Það sem situr fastast í minninu er laugardagurinn en þá fór ég með Lauru og bróður hennar (og fullt af öðru fólki) til Toluca sem er í klst fjarlægð frá Mexico City. Þangað fórum við til að skoða eina staðinn í Mexico þar sem má finna snjó, en hæsti tindur er næstum 4700m yfir sjávarmáli. Já, það var skítkalt. 

Ekki leiðinlegt að ferðast með þessu liði.

Þarna misstu sig allir. Pínu fyndið.

Letingjarnir sem nenntu ekki að labba gátu leigt sér hesta.

Ekki sjón að sjá suma hestana hvað þeir voru ótrúlega vannærðir.

Ég á steini. Hér má sjá snjóinn í bakgrunn.

Svo varð þetta reyndar sjúklega flott. Þetta er óvirkt eldfjall, alveg göngunnar virði.

Hópurinn sem við fórum með. Alveg meiriháttar hvað Mexicanar eru yndislegt fólk.

Ég og Laura litla. 

Þessar hressar. 

Ekki datt mér í hug að ég myndi hafa not fyrir vettlingana mína þegar mamma tróð þeim með í töskuna. Takk mamma.

Þessar plöntur vaxa bara í eldfjöllum. Allir tóku sér stykki til að skreyta húsið sitt með, en þetta minnti mig helst á illgresi.

4210m yfir sjávarmáli. Loftið var vægast sagt þunnt.

En fallegt var það.

Franzie að kvíða göngunni til baka yfir hæðina.

 Á leiðinni heim stoppuðum við á veitingastað í vegkantinum til að smakka bestu tacos og quesadillas sem ég hef fengið. Ég gleymdi símanum í bílnum og gat ómögulega staðið upp til að ná í hann, svo því miður engar myndir þaðan. Þetta var frábær dagur og við vorum öll uppgefin. Samt sem áður var haldið heim til bróður Lauru til að detta í það, en ég flýtti mér bara heim, skaðbrunnin í framan.

Nú tekur við nýr dagur og vonandi ný ævintýri. Vona bara að ég verði ekki rænd í kvöld.

Gæti alveg vanist þessu lífi

 Það er allt að smella saman hjá mér. Hefur tekið sinn tíma, en ætli það sé ekki eðlilegt að vera lengi að aðlagast þegar menningin er svona allt öðruvísi en maður er vanur. Nú er liðinn næstum mánuður síðan ég yfirgaf mitt ástkæra Ísland og þessi síðastliðna vika búin að líða hraðast af öllum. Loksins hef ég fengið ákveðin verkefni í vinnunni, en dagurinn minn er þannig upp settur að ég vakna kl. 05:30 á morgnana til að undirbúa litlu stelpurnar fyrir skólann. Svo hef ég frítíma til kl. 14:00 en þá sæki ég tvær stelpur í skólann. Stundum fer ég með rútubílstjóranum okkar að sækja fleiri stelpur, því vegna þess að hann er karlmaður má hann ekki fara einn að sækja þær. Kl. 15:00 er svo matur og þá borðum við með stelpunum og eftir það hjálpum við þeim með heimanámið. Vinnudagurinn er svo búinn eftir kvöldmatartímann hjá yngstu stelpunum sem er yfirleitt eins og að vera staddur í miðju kríuvarpi. 

Já ég tók með mér 900gr konfektkassa

 Í vikunni fékk ég massífa heimþrá og reif upp konfektkassann sem var ætlaður fjölskyldunni sem vildi svo ekki fá mig. Mjög hentugt því Juliu fannst marsipanmolarnir bestir. Mér leið betur. Maður má samt vara sig á sætindunum því mexikanskur matur er nú þegar svo feitur að hann fer beint á rassinn eins og má sjá á eftirfarandi mynd.

Hún er líka eflaust með tvær pizzur í þessum poka.

 Það tekur mig 10-15 mínútur að komast í miðbæinn sem þýðir að hann er ótrúlega nálægt. Fyrir marga tekur það hátt í klukkustund að komast til vinnu og það telst mjög eðlilegt. Mér líkar mjög vel við miðbæðinn og hann verður oftast fyrir valinu þegar ákveða á stað til að hittast, t.d. þegar ég hitti spænskukennarann minn er miklu skemmtilegra að finna kaffihúsi í miðbænum en að hanga inni í heimahúsi. Aðal staðurinn til að hittast heitir Bellas Artes, en það er listasafn ásamt því að geyma tónlistasali sem gefa Hörpunni okkar ekkert eftir.

Bellas Artes er stóra hvíta húsið með gula þakinu.

Vinsæll staður til að hittast er undir köngulónni. Hef ekki hætt mér þangað ennþá.

Þessi turn er næst hæsta bygging í Mexico. Þarna efst er veitingastaður og bar en þar var ég í gær að sötra bjór. Það var alveg í lagi.

 Ulli frá Austurríki sem býr með mér er nú að ferðast um Yucatán skagann að njóta sinna seinustu daga hér í Mexico. Í staðinn höfum við fengið til okkar stelpu frá Rúmeníu sem heitir Anca. Hún kom bara í gær, er með strákaklippingu og kabbalah armband. Er ennþá pínu smeyk við hana en hún virkar samt allt í lagi. Hún mun búa með okkur Juliu i verkefninu.

Tekið af þakinu okkar, sundlaugin og leiksvæði stelpnanna. Þarna innst hægra megin eru stofunar þar sem þær vinna heimaverkefnin. Ég á nú þegar góðar minningar úr gula kastalanum.

Matsalurinn þar sem við borðum baunir og tortillur alla daga.

 Helgin var mjög góð, ég og Julia misstum af partýi á föstudaginn því við þurftum að vinna lengur, en það var allt í lagi því ég heyrði að flestir hefðu ælt og sofnað á gólfinu. Í staðinn vöknuðum við ferskar á laugardagin, ég horfði á Eurovision og svo fórum við á markað (hötum ekki þessa markaði) þar sem við keyptum fullt af fínu dóti. Ég keypti mér ekta fína mexicanska peysu, styttu af beinagrind, smá handa Bergrós sem hún fær ekki að vita hvað er, og svo keyptum við okkur saman mangóbita í glasi. Rétt náðum að stoppa manninn af áður en hann drekkti því í chili.

Julia verður ekki ánægð ef hun veit að ég setti þessa mynd af henni á netið, en hún er í alvörunni mjög sæt.

 Sunnudagurinn var svo einstaklega skemmtilegur en þá fór ég með Diego, sem er sjálfboðaliði fyrir samtökin hér úti, á safnið hennar Fridu Kahlo. Húsið sem hún bjó í hér í Mexico hefur verið breytt í safn, en allir upprunalegu innanstokksmunirnir eru varðveittir þar. 

Þetta var röðin fyrir utan húsið, sem kallast Casa azúl, eða "Bláa húsið"

 Þar sem við vorum ekki alveg að nenna þessari röð ákváðum við að vera sniðug og hoppuðum upp í rútu sem tók okkur fyrst á safnið hans Diego Rivera. Hann var kallinn hennar Fridu sem fór mjög illa með hana. Svo þegar við komum til baka máttum við bara smeygja okkur fram fyrir röðina inní húsið hennar Fridu. 1000kall á mann fyrir bæði söfnin og rútuferð, ekki slæmt það.

Diego safnaði fullt af svona dóti.

Svona var loftið á hans safni.

Þetta er studioið hans þar sem hann vann.

Þessi heitir líka Diego, samt ekki sá sami þó hann kunni örugglega að teikna líka.

Þetta er svo hinn eini sanni. Hann var ekki sá fríðasti í bransanum, enda var honum gjarnan líkt við körtu.

Hann þurfti stórt hús undir alla steinana sína.

Hér höfum við svo Fridu vinkonu mína.

Þessa mynd málaði hún rétt áður en hún dó greyið, búin að þurfa að þola mikið hnjask bæði eftir eiginmanninn og rútuna sem klessti á hana þegar hún var 15 ára.

Á einni melónunni stendur Viva la vida, en þaðan fengu Coldplay nafnið á lagið sitt.

Hér málaði Frida í frítíma sínum.

Þessi gríma var sett á hana eftir að hún dó. Ekkert lítið creepy.

 Eftir þessi tvö söfn (og þetta alltof langa myndablogg) var ferðinni haldið á markað þar sem pabbi hans Diego á bás og selur alls konar fisk. Þar fékk ég að smakka allskonar nýtt eins og ferskan túnfisk, lax með einhverri spes sósu, eitthvað annað sem ég veit ekki einu sinni hvað var, og svo saup ég lifandi fisk úr skel. Þessu var auðvitað öllu skolað niður með ekta mexikönskum bjór. 

Jább, þetta setti ég uppí mig.

Ekki þetta samt.

Diego að skera laxinn afar fagmannlega.

Svo fylgdi þessi bomba.

 Gærdagurinn var svo ekkert síðri. Hann byrjaði rólega, hitti Claudiu spænskukennarann minn í hádeginu og við settumst inn á kaffihús. Eftir að ég var búin að bíða eftir henni í klukkutíma, en það er klassískt fyrir mexikanann. Fljótlega fékk hún símtal frá manni sem hún þekkir í gegnum háskólann, en hann er að syngja í óperunni og var um það bil að stíga á svið í Bellas Artes (sem ég sagði frá hér að ofan) þar sem verið var að sýna Töfraflautuna. Hann bauð okkur að koma á sýninguna og þar sem við vorum 2 mínútur í burtu hoppuðum við auðvitað yfir. Fengum bestu sætin sem hefðu kostað okkur 6500 á mann, en borguðum ekki krónu.

Gaf Eldborg ekkert eftir.

Ótrúlega flott sýning!

 Eftir sýninguna gengum við báðar gapandi út, þetta var svo stórkostlegt. Endalaust hæfileikaríkt fólk, raddirnar óaðfinnanlegar og hljómsveitastjórinn alveg meiriháttar þó mætti halda hann hafi verið nýskriðinn úr háskóla. Þegar út var komið rákumst við á hóp af fólki sem stóð og fylgdist með tveimur litlum guttum rífast á rapplensku. Held að það kallist að battla. Annar þeirra, skuggalega líkur Justin Bieber, var áberandi betri en þetta varð samt ekki skemmtilegt fyrr en löggan kom. Þá stóð annar stærri strákur upp og náði að tala lögguna út í horn. Svo byrjaði hann að rappa og við Claudia settumst niður og fylgdumst með fólki flykkjast að til að fylgjast með. Ég skildi ekki allt sem hann hafði að segja en nóg til að fatta að hann var að setja útá allt sem heitir yfirvald hér í Mexico. 

Pollarnir.

Löggan mætt á svæðið.

Yfirvaldsdissarinn.

 Þetta var vel gert hjá strákunum og mjög áhugavert. Sértstaklega þegar þeir skelltu því framan í lögguna að það sem þeir væru að gera væri líka list, þegar löggan ætlaði að reka þá burt af torgi listamiðstöðvarinnar. 

 Ég endaði svo daginn á nokkrum glóðvolgum tacos og eyddi kvöldinu í góðra vina hópi á hæsta punkti Mexico City.

Ps. Ég kem eflaust heim með eina af þessum:

Hafið það gott heima !! <3